در تجرد تهمتی دیگر ندوزی بر تنم

غیر من تاری ندارد چون نگه پیراهنم

رفت آن فرصت که ساز شوق گرم آهنگ بود

چون سپند از سرمه گیر اکنون سراغ شیونم

حیرتی گل کن گر از تمثال او خواهی نشان

یعنی از آیینه ممکن نیست بیرون دیدنم

با که گویم ور بگوبم کیست تا باورکند

آن پری روبی که من دیوانهٔ اوبم منم

چون حبابم پردهٔهستی فریبی بیش نیست

بحر عریانست اگر بیرون کنی پیراهنم

قید الفتگاه دل را چاره نتوان یافتن

عمرها شد چون نفس در آشیان پر می زنم

در سراغم ای نسیم جستجو زحمت مکش

رفته ام چندانکه نتوانی به یاد آوردنم

بسکه سر تا پای من وحشت کمین بیخودیست

نیست بی آواز پای دل شکست دامنم

سوی بیرنگی نفس هردم پیامم می برد

می رسد گردم به منزل پیشتر از رفتنم

بیدل از بس مانده ام چون کوه زیر بار درد

ناله جای گرد می گردد بلند از دامنم